Η τάξη μας!

[...]Αλλ' η οικία δεν έμελλε να τελειώσει και η Κοκκώνα δεν έμελλε να κατέλθει. Η Κοκκώνα, οκτώ μήνας μετά την μνηστείαν, απέθνησκε φθισική εις το Σταυροδρόμι, και η οικία έμεινεν ατελείωτη, έρημη και άχαρη ανά τον λιθόστρωτον ανηφορικόν δρόμον, σιμά εις τον κρημνώδη βράχον. Ως αόρατος δε επιγραφή επί του μετώπου της καταρρεούσης οικίας, ως αόριστος τραγική ειρωνεία επί της τύχης της, έμενε το όνομα «της Κοκκώνας το Σπίτι».
[...] Τοιαύτη οικία επόμενον ήτο να γίνει κατοικητήριον των φαντασμάτων, άσυλον ίσως των βρυκολάκων, και ίσως ορμητήριον και τόπος συγκεντρώσεως των τυράννων της ώρας ταύτης των καλικαντζάρων.

Τα σκοτεινά μέρη των δρόμων, τα απόμερα εγκαταλειμμένα σπίτια, τα ξωκλήσια ήταν οι κατοικίες των φαντασμάτων της παιδικής μας ηλικίας. Οι μεθυσμένοι, οι τρελοί του χωριού ήταν που αναλάμβαναν να παίξουν το ρόλο. Οι μεγάλες νύχτες του χειμώνα, αλλά και οι καλοκαιριάτικες νυχτερινές βόλτες ήταν το σκηνικό. Οι κουβέντες γυρνούσαν πάντα σ' αυτές τις ιστορίες που είχε ο καθένας μας να διηγηθεί, αισθανόσουν ρίγη στην πλάτη και μια τρομερή υπερένταση. Σήμερα, οι δρόμοι είναι υπερφωτισμένοι, δεν υπάρχουν ερειπωμένα σπίτια που διηγούνται ιστορίες, απώλειες, ατυχίες -γκρεμίζονται με θαυμαστή ταχύτητα. Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για να ζήσουν φαντάσματα, καλλιεργούμε όμως μέσα στα βιβλία -πολλές φορές με χιούμορ, άλλες με πραγματική αγωνία- τον φόβο που προκαλούν. Ίσως λοιπόν το αφιέρωμα να μην είναι για τα φαντάσματα αλλά για όλα αυτά τα σημεία μέσα στην πόλη που συνέθεταν έναν άυλο χάρτη στο μυαλό μας: περνάμε με σκοτάδι ή όχι. Ίσως το αφιέρωμα να είναι για «της Κοκκώνας το Σπίτι», στοιχειωμένο για πάντα ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγούμαστε στα παιδιά.

βιβλία για φαντάσματα